από την Λίλιαν Σίμου

 

Ο Αρλεκίνος μου ασκούσε πάντα μία ιδιαίτερη έλξη και μυστηριώδη γοητεία… Πρόσωπο της Αποκριάς και όχι μόνο, καθώς η ιστορία του ανάγεται σε παλαιότερες εποχές. 

Ένας από τους βασικούς χαρακτήρες της ιταλικής Κομέντια ντελ Άρτε, ενδέχεται να προέρχεται ως ιδέα από τους δούλους του Αριστοφάνη, ή τις κωμωδίες του Πλαύτου και του Τερέντιου, τους βυζαντινούς μίμους, τους ακροβάτες και τους θαυματοποιούς του Μεσαίωνα.

Το όνομα του χαρακτήρα σημαίνει “μικρός διάβολος” και δημιουργήθηκε τον 16ο αιώνα στη Γαλλία ή κατ’ άλλους στην Ιταλία και το κουστούμι του ήταν φτιαγμένο από χρωματιστά διαμάντια.

Εκδοχές του στην συνέχεια όμως ποικίλουν και αντιπροσωπεύουν τον φτωχό, τον ανόητο, ή εκείνον που φαίνεται “αλλοπαρμένος”. Αυτά που λέει όμως, είναι λόγια που άλλοι δεν τολμούν να εκφράσουν, περιέχουν αλήθειες ή καυτηριάζουν.

Κάποιες επιρροές τον συνδυάζουν με τους σοφούς δασκάλους Σούφι, καθώς φορούσαν ανάλογο φόρεμα (με κομμάτια από ύφασμα διαφορετικού χρώματος) τον 11ο αιώνα και ο Idries Shah (συγγραφέας και ποιητής Σούφι) γράφει ότι «Αρλεκίνος» προέρχεται από την αραβική “aghla”, υπερασπίζεται τη διδασκαλία της σοφίας μέσα από το χιούμορ, ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του χαρακτήρα του Αρλεκίνου, είναι μια σταθερή αξία στην αναμετάδοση της παγκόσμιας σοφίας.

Άλλες πηγές δείχνουν ότι το όνομά του προέρχεται από αυτό του βασιλιά της γερμανικής μυθολογίας “Herla” (King Herla Erlkönig στα αγγλικά ή γερμανικά) στην καταγωγή της γαλλικής παράδοσης του διαβόλου που ονομάζεται “Hellequin”, που έδωσε ως παραλλαγή το όνομα Αρλεκίνος,  στα ιταλικά Arlecchino.

Τα πολύχρωμα ρούχα είναι από διαφορετικά κομμάτια ύφασμα (αλληγορία της φτώχιας, ή της ποικιλίας των συναισθημάτων, ιδεών, σκέψεων) και το πρόσωπο ήταν βαμμένο αρχικά με καπνιά (στάχτη), αργότερα σε άσπρο και μαύρο.

Συχνά υπάρχει ένα δάκρυ, ή η θλίψη ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του.

Υπηρετεί στην θεατρική σκηνή, τον Πανταλόνε, τον Ντοτόρε, αλλά και τον Καπιτάνο, ενώ κατά την εξέλιξη της Κομέντια ντελ Άρτε είναι από τους βασικότερους χαρακτήρες. Το γυναικείο ανάλογο του Αρλεκίνου, και αρκετές φορές συμπρωταγωνίστριά του επί σκηνής, είναι η Κολομπίνα.

 Τον βρίσκουμε σε πολυάριθμα έργα όπως στον ρόλο του ταπεινού υπηρέτη, “Υπηρέτης δύο αφεντάδων” του Κάρλο Γκολντόνι. Εμφανίζεται επίσης στην εποχή του Μολιέρου, όπου αλλάζουν τα χαρακτηριστικά του, στα έργα του Μαριβώ και αλλού…

 Είναι εκείνο το μυστηριώδες πρόσωπο, που αποκαλύπτει με το μακιγιάζ του, μία μόνιμη θλίψη… Μας κινεί το ενδιαφέρον, εκκεντρικό, απόμακρο, μαγικό σχεδόν… αφήνοντας την αίσθηση μίας βαθιάς γνώσης που κρύβεται πίσω από μία μάσκα…

 

Αυτοί οι στίχοι με συγκίνησαν, σας τους αφιερώνω με αγάπη και καλή Σαρακοστή 🙂

«Ο Αρλεκίνος»

Είμαι αρλεκίνος.

Κρέμομαι σε μια κλωστή που δε σπάει

και αντέχει τη ζωή μου.

Πρίγκιπας και κρίνος,

μ’ ένα δίχρωμο φιλί που γελάει,

σε κορόιδεψα μικρή μου.

Είμαι αρλεκίνος,

μάσκα κόκκινη σατέν,

της χαράς σου τ’ άπειρο και το μηδέν.

Είμαι αρλεκίνος,

με χαμόγελο όλο στιλ

κι ένα δάκρυ στο προφίλ.

Είμαι αρλεκίνος.

Κρέμομαι σε μια κλωστή που δε σπάει

και αντέχει τη ζωή.

Κάνω ένα σάλτο.

Κρύβομαι μες το κοινό που γελάει.

Δες, με χάνει κι απορεί.

Γέλιο από σμάλτο,

που σε μια μικρή σκηνή δε χωράει

τη στιγμή του να χαρεί.

(Στίχοι:   Αντώνης Πετράτος -Μουσική:   Γιώργος Αρσενίδης)

Όλες οι αναρτήσεις μας καθημερινά και στις σελίδες μας

στο facebook https://www.facebook.com/liliansimou.astrolife

στο twitter https://twitter.com/astrolifegr

και  στο google+ https://plus.google.com/u/0/105197655252970962131/posts

Θέματα ψυχολογικής αστρολογίας στο: http://writersgang.com/ (Στήλη: Walking with the stars)