Δραβίδες – οι προ-Έλληνες και Άτλαντες

Από την Λίλιαν Σίμου

Στους ερευνητές των αρχαίων χρόνων, πριν την γνωστή και καταγεγραμμένη ιστορία, υπάρχουν κοινά σημεία που έχουν οδηγήσει σε συμπεράσματα, αρκετά εκ των οποίων είναι σε διερεύνηση και στην «καλή πρόθεση» των «ειδικών» της Ιστορίας, να εμβαθύνουν.

Μην ξεχνάμε, πως οι «ειδικοί» της επίσημης Ιστορίας, αρνούνται πεισματικά να αποδεχτούν οτιδήποτε είναι πέραν του αφηγήματος που έχει δομήσει τη Μνήμη της ανθρωπότητας. Προτιμούν ό,τι δεν εξυπηρετεί καταστάσεις, να παραμένει στη Λήθη. Για παράδειγμα, οι εκπληκτικές Πέτρες με τις γλυπτές περιγραφές τους, στην Ίκα του Περού. Έχω αναφερθεί στο θέμα αυτό με ειδικό άρθρο-αφιέρωμα.

Ας έρθουμε στα δικά μας, που μου θυμίζουν την σημερινή εποχή για πολλούς λόγους.

Λέγεται πως κάποτε η Μεσόγειος (Μέση Γη) ήταν στερεό έδαφος. Πολύ πριν τη «γνωστή ιστορία». Εκεί αναπτύχθηκε ένας πολιτισμός, οι Δραβίδες. Είχαν πολύ μεγάλη ανάπτυξη, πνευματική και τεχνολογική. Είχαν φτιάξει μία τεράστια καλύπτρα, όπου στην περιοχή επικρατούσε διαρκώς Άνοιξη και το κλίμα ήταν γλυκό, οι πεδιάδες εύφορες και οι άνθρωποι ευημερούσαν. Υπήρχαν πολύ εξελιγμένα οπλικά συστήματα. Η πνευματική διεύρυνση, έκανε τους Δραβίδες να ξεχωρίζουν στην Τέχνη και στον Πολιτισμό τους. Το ίδιο συνέβαινε στις περιοχές ευρύτερα της Μεσογείου (ως στερεάς γης), δηλαδή στην Βόρειο Αφρική, Μέση Ανατολή και Νότια Ευρώπη.

Απέναντι από την στεριά της τότε ηπειρωτικής περιοχής, υπήρχε θάλασσα, εκεί που είναι ο Ατλαντικός Ωκεανός και μία άλλη ήπειρος, ένα νησί τεράστιο με σπείρες νερού εσωτερικά, η Ατλαντίδα ή Ποσειδωνία. Οι Ατλάντιοι δεν είναι ένας μυθικός πολιτισμός όπως θέλουν να υποστηρίζουν οι στενόμυαλοι της Ιστορίας. Υπήρξε ο πολιτισμός και η Φυλή αυτή, γνώριζαν για την ύπαρξή τους οι Αιγύπτιοι και οι Ιερείς τους ανέφεραν στους Έλληνες που πήγαιναν να μυηθούν στα Ιερά Μυστήρια και στις αρχαίες γνώσεις πως είχαν ασθενική μνήμη και δεν θυμόντουσαν (ιστορικά) την εποχή των Προ-Ελλήνων και των Ατλάντιων. Υπάρχουν καταγραφές και αναφορές στα γραπτά του Πλάτωνα , 9.000 χρόνια πριν τη δική του εποχή – δηλαδή περίπου 11.000 χρόνια πριν την σημερινή (έργο στο οποίο «περιέργως» έχει ένα μέρος του χαθεί!).

Σύμφωνα με ερευνητές αλλά και μυημένους της σύγχρονης εποχής, όπως ήταν ο Νικόλαος Μαργιωρής, η ιστορία έχει ως εξής…

Από την περίληψη του οπισθόφυλλου του Ν. Μαργιωρή στο βιβλίο «Δραβίδες» διαβάζουμε:

«Πριν από πολλές χιλιάδες χρόνια αναπτύχτηκαν δυο μεγάλοι γήινοι πολιτισμοί. Ο ένας μέσα στη Μεσόγειο, που ήταν τότε τεράστια πεδιάδα και ο άλλος στον Ατλαντικό ωκεανό, εκεί που τώρα βρίσκονται οι Σαργούσες.

Ο πρώτος λαός ο Μεσογειακός ήταν οι Δραβίδες πρόγονοι των σημερινών Ελλήνων. Ο άλλος του Ατλαντικού ωκεανού, ήταν οι Ατλάντιοι, που ζούσαν στη μοναδική τεράστια σε έκταση νήσο, την Ποσειδωνία.

Ένας αδιάκοπος και σκληρός ανταγωνισμός είχε αναπτυχτεί ανάμεσά τους, που έφτασε τελικά στην πιο μεγάλη τραγωδία, που σημειώθηκε πάνω στη Γη μας. Οι Ατλάντιοι με διηπειρωτικούς πυραύλους κατέστρεψαν το ασφαλιστικό σύστημα των Δραβίδων – Ενδοχωρητών, τη μαγνητική καλύπτρα της όλης περιοχής τους. Ταυτόχρονα όμως οι διηπειρωτικοί ισχυρότατοι πύραυλοι των Δραβίδων – Ενδοχωρητών, διέλυσαν και βύθισαν την Ποσειδωνία.

Μέσα σε λίγες ώρες καταποντίσθηκαν δυο γήινες περιοχές από τα υπερόπλα των τεχνικά εξελιγμένων παιδιών της. Οι Δραβίδες – Ενδοχωρήτες – Προέλληνες, μόλις έχασαν τη μαγνητική καλύπτρα τους, δέχτηκαν από τον ουρανό σαράντα ημερών βροχή. Συνάμα οι δυο ωκεανοί έσπασαν τα φράγματά τους, από την Ερυθρά Θάλασσα, ο Ινδικός ωκεανός και από τις Ηράκλειες στήλες ο Ατλαντικός ωκεανός. Μαζί μ’ αυτά η Αφρικανική θάλασσα Σαχάρα, άδειασε τα νερά της μέσα στη νερόπνιχτη Ενδοχώρα.

Δυο ωκεανοί και μια θάλασσα μαζί με σαράντα ημερών βροχή σκέπασαν και έπνιξαν την Ενδοχώρα. Η Ποσειδώνια βυθίστηκε αύτανδρη και δε μας άφησε ίχνος. Μετά από την καταστροφή της τραγικής πατρίδας τους οι Δραβίδες, έφυγαν σαν μετανάστες στην Ινδία, όπου το γνώριμο σημερινό λαό της..»

Ο Ελληνικός, ο Αιγυπτιακός αλλά και ο Ινδικός πολιτισμός έχουν ομοιότητες τέτοιες, που γεννούν βάσιμες υποψίες για κοσμοϊστορικής σημασίας γεγονότα, τα οποία έλαβαν χώρα προ μερικών χιλιάδων ετών…

Η Κρητική παράδοση, με τη λατρεία του Ταύρου, καθώς και η Αιγυπτιακή θρησκεία του Οσιράπι, συγγενεύουν με τη λατρεία της Αγελάδας στην Ινδία.

Η κεντρική εστία αυτής της λατρείας πρέπει οπωσδήποτε να ήταν η Μεσόγειος (μέση γη – ενδοχώρα) και ιδιαίτερα, η περιοχή του Αιγαίου.

Ο προκατακλυσμιαίος αυτός πολιτισμός, ο πολιτισμός των Δραβίδων, μετά τον κατακλυσμό, μετονομάσθηκαν σε Πελασγούς ( παιδιά του Πελάγους της θάλασσας) και αργότερα, Έλληνες.

Σε μία πιο εσωτερική ή μεταφυσική προσέγγιση (μετά το φυσικό – δεν σημαίνει «αφύσικο», απλά όχι αυτό που βλέπουμε και αγγίζουμε με τις πέντε αισθήσεις), οι Προ-Έλληνες και οι Ατλάντιοι είχαν διαφορετική καταγωγή. Δεν θα ήθελα να επεισέλθω σε λεπτομέρειες, αν και γνωρίζω περισσότερα επ’ αυτού, για να μην υπάρξουν παρερμηνείες.

Το βασικό στοιχείο είναι πως οι Δραβίδες- Προ-Έλληνες είχαν αναπτύξει πολύ τις επιστήμες και τις Τέχνες, τα γράμματα και την εσωτερική εξέλιξη. Οι Άτλαντες είχαν περισσότερο αναπτύξει την δύναμη μέσω της ύλης και την Τεχνολογική πλευρά. Ήθελαν να επικρατήσουν των άλλων, μέσω της Ισχύος των Όπλων και ήταν πιο σκληροί και επιθετικοί.

Λέγεται πως ο Ηρακλής, ήταν Ατλάντιος και ήρθε μέσω την Ηράκλειων Στηλών. Ήταν από τους διασωθέντες της καταβύθισης της Ατλαντίδας. Όταν πήγε για τα μήλα των Εσπερίδων, γνώριζε τι έψαχνε, τα απομεινάρια της πατρίδας του. Μην ξεχνάμε πως ο Ηρακλής έζησε σε μία πολύ παλαιά εποχή και συμβολίζει το τέλος της Μητριαρχίας (Μητέρα-Γυναίκα-Θηλυκή και ευγενής παραγωγική ενέργεια) και έφερε την εποχή της Ανδροκρατούμενης κυριαρχίας, μέσω της μυικής δύναμης, της βίας και των όπλων. Το λιγότερο συναισθηματικό επίπεδο εξέλιξης και εν μέρει καθοδική πορεία της ανθρωπότητας.

Σημαντικό είναι το Κάρμα που επιβάρυνε τους λαούς της Μεσογείου. Η καταστροφή ενός πολιτισμού, της Ατλαντίδας, ακόμη και χωρίς να ήταν αυτοσκοπός των Δραβίδων, βάρυνε καρμικά τους λαούς της Μεσογείου (πλέον θάλασσας) και λέγεται από μυημένους, πως οι λαοί αυτοί, αν και έχουν εύκρατο κλίμα, θάλασσα και λογικά θα έπρεπε να ευημερούν, εμποδίζονται γιατί «πληρώνουν» των μακρινών αυτών προγόνων το έγκλημα. Ακόμη και αν οι Ατλάντιοι ήταν σκληροί, επεκτατικοί και εξαιρετικά πολεμοχαρείς, συμπαντικά δεν έπρεπε ως φυλή να εξολοθρευτεί.

Το συμπαντικό αυτό αδίκημα, βαραίνει λοιπόν τις χώρες τις Μεσογείου, και ενώ έχουν ανά τους αιώνες πολλά θετικά ως τόπος και πολιτισμοί, εμποδίζονται στην ευημερία.

Η σημερινή εποχή, με τις δυνάμεις της Παγκοσμιοποίησης να προκαλούν το κοινό αίσθημα (όσων ακόμη αισθάνονται και σκέφτονται) διαπιστώνουμε την επίθεση των Νέο -ταξιτών, κατά της ιστορικής μνήμης, των πολιτισμών, της δομής των λαών, της προόδου και της ευημερίας, με όπλα σύγχρονα και εξελιγμένα (τεχνολογία, πολέμους, εκβιαστικές μεθόδους υποδούλωσης, τεχνητές ασθένειες και υπερόπλα όπως το Haarp) με στόχο την διάλυση του παραδοσιακού Πολιτισμού και της ευημερίας των λαών.

Δεν ξέρω αν θα διαλυθεί στον πόλεμο αυτό η πρόθεση των Παγκοσμιοποιητών, ή θα επικρατήσουν τελικά εξολοθρεύοντας ό,τι αναπτύχθηκε στην περιοχή των λαών που διατήρησαν σε ένα βαθμό την ιστορική μνήμη και την ομογένειά τους.

Το πρόγραμμα Καλέργκι (όποιος ενδιαφέρεται υπάρχουν πηγές να το διαβάσει και να ενημερωθεί) είναι μέσα στο έργο της ΝΤΠ. Εξαπλώνεται στην Ευρώπη πλέον με ανατριχιαστική ακρίβεια.

Οι λαοί και οι πολιτισμοί της Μεσογείου (Β. Αφρική, Μέση Ανατολή και Νότιος Ευρώπη), είναι εξαιρετικής πολιτισμικής παράδοσης. Όμως δεν απολαμβάνουν τις δυνατότητές τους. Συνέχεια βιώνουν πολέμους και επιβολή κατακτητών, για τους θησαυρούς τους που δεν περιορίζονται μόνο στον ορυκτό, παραγωγικό και στον φυσικό πλούτο τους.

Εκείνο που πρέπει να καταλάβουμε – αν θέλουμε να επιβιώσουμε – είναι πως ο πόλεμος είναι κυρίως πνευματικός. Είναι δύο διαφορετικές ποιότητες πολιτισμών και καταγωγής.

Οι επιζήσαντες της μάχης Δραβίδων και Ατλάντιων, το «γνωρίζουν».

Η σημερινή κατάσταση, είναι πιθανώς μία επανάληψη.

Μήπως πρέπει να υπάρξει αφύπνιση προτού οδηγηθούμε σε μία νέα συμφορά;

Ή αφήνουμε τα πράγματα ως έχει, με τη διαφθορά, τη σήψη, την πολεμοχαρή συμπεριφορά και τακτική, για να κλείσει και αυτός ο κύκλος πολιτισμών (κυρίως της Αρειας φυλής) και να οδηγηθούμε σε μία επόμενη;

Και δεν εννοώ την τεχνητή φυλή, που οραματίζεται το πρόγραμμα Καλέργκι, αλλά μία επόμενη με θείο Πνεύμα ενεργό ξανά, και χωρίς την αδηφάγο φύση της ανθρώπινης ύπαρξης, που θέλει να καθυποτάξει τον συνάνθρωπο για το εφήμερο υλικό κέρδος και τον έλεγχο μέσω του χρήματος και της μονομανίας της εξουσίας.

Ο καθένας ας προβληματιστεί… Καλή μας δύναμη.

Σημείωση: στον όρο “‘Αρεια Φυλή” δεν αναφέρομαι επ’ουδενί στην ναζιστική θεωρία. Αλλά στις 7 Ρίζες-Φυλές που θα περάσουν από τον πλανήτη Γη. Είμαστε στην πέμπτη Ρίζα-Φυλή. Θα υπάρξουν άλλες δύο, σύμφωνα με τους μεταφυσικούς κύκλους, για την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Λέγεται πως προϋπήρξαν οι Φυλές: Πολική, Υπερβόρεια, Λεμούρια (στον Ειρηνικό Ωκεανό περίπου), Ατλάντια (στον Ατλαντικό) και σήμερα ανήκουμε στην Άρεια Φυλή.

Για τους Δραβίδες είναι από το βιβλίο που προανάφερα:

ΔΡΑΒΙΔΕΣ: ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΜΑΡΓΙΩΡΗΣ Α. ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ISBN13 9789607484024

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΩΝ ΝΙΚΟΛΑΟΥ Α. ΜΑΡΓΙΩΡΗ

Σειρά Ο ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Για την Ατλαντίδα ως ιστορική διερεύνηση μπορείτε να ενημερωθείτε και στο άρθρο μας: Ατλαντίδα, η μυθική ήπειρος

Όλες οι αναρτήσεις μας καθημερινά και στις σελίδες μας

στο facebook https://www.facebook.com/liliansimou.astrolife

στο twitter https://twitter.com/astrolifegr

στο κανάλι μου στο youtube: https://www.youtube.com/channel/UCSrCxZCiHrdYlzze25B_p3Q

Θέματα ψυχολογικής αστρολογίας στο: http://writersgang.com/ (Στήλη: Walking with the stars)