Ιριδισμοί των άστρων: στη γιορτή του Έρωτα
από την Λίλιαν Σίμου
Άραγε πόσα χρώματα είναι αυτά που διακρίνονται στο φως των αστεριών; Όσα και οι διακυμάνσεις των συναισθημάτων μας.
Καθώς είμαστε σώμα, ψυχή και πνεύμα, όλα ρέουν από το ένα επίπεδο στο άλλο και όλα φθάνουν πλέον να εκφράζουν μία διαρκή εναλλαγή.
Εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα, μου ζητήθηκε και αναφερθώ σε συγκεκριμένους προβληματισμούς που απασχολούν την σκέψη μας και μονοπωλούν το ενδιαφέρον συχνά.
Ξεκινάμε λοιπόν αυτή η κατηγορία των άρθρων, μέσω της ψυχαναλυτικής αστρολογίας – και όχι μόνο…- ανακαλύπτοντας τους ιριδισμούς του συναισθηματικού μας κόσμου, τις πτυχές που κρύβονται στα βάθη της ψυχής.
Αν και είχα κάποιο άλλο θέμα κατά νου, η πρόσφατη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, με οδήγησε σε διαφορετική κατεύθυνση.
Παρατηρώντας κάθε φορά σε μια γιορτή που θυμίζει την αγάπη και τις σχέσεις, τις αντιδράσεις που προκαλούνται από την επέτειο, μου γεννιέται ένα ερώτημα: αφού οι περισσότεροι επιθυμούν διακαώς την αγάπη, γιατί προβάλλουν την άρνηση τελικά εκείνες τις ημέρες;
Θεωρώ πως η άρνηση συχνά είναι απόρροια της πικρίας και της απογοήτευσης απέναντι στον ιδανικό που μας ενέπνεε η εκάστοτε σχέση και κάποια στιγμή, απογοήτευσε…
Η αλήθεια είναι πως ο Έρωτας είναι η μεγαλύτερη ενοποιός δύναμη του φυσικού κόσμου. Έχω τη γνώμη πως αν υπάρχει ένας Θείος Νους, δημιούργησε τον φυσικό κόσμο σε μία έμπνευση που έμοιαζε με έρωτα. Δεν θα ήταν δυνατόν η Ομορφιά της Δημιουργίας, να προέκυψε από απλούς υπολογισμούς ή τυχαίες ενεργειακές ενώσεις…
Κατά συνέπεια, η αρχή σε κάθε μας δημιουργικό βήμα, έχει ως κινητήριο δύναμη μία ερωτική έμπνευση, έξαψη, φλόγα και πράξη τελικά…
Όπως έγραφα στο άρθρο μου για τον αστεροειδή Αμόρ, ο Πρωταρχικός Έρως σύμφωνα με την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, θεωρείται η δύναμη που φέρνει τάξη στο χάος, διατηρεί τη συνοχή των ειδών και ολόκληρου του κόσμου.
Άραγε πόσες φορές φάνηκε ανούσια η καθημερινότητα δίχως την ερωτική σπίθα να μας παρασύρει; Και δεν την περιορίζω μόνο στον ερωτικό σύντροφο, όπου θα ήταν μία θαυμάσια συγκυρία και συμπόρευση, όσο στον έρωτα για ένα έργο, ένα αγαπημένο φίλο, ένα στόχο, ένα όραμα, ένα λουλούδι ή το ζωάκι που μας συντροφεύει τα βράδια στο σπίτι. Έρωτας είναι ο θαυμασμός στην Ομορφιά, όπου κι αν τη συναντάμε. Έρωτας είναι η δόνηση της ψυχής, το τρέμουλο και το σκίρτημα της καρδιάς…
Όταν μας λείπει, λείπει το χρώμα από τη ζωή μας. Λείπει συχνά και η διάθεση να δράσουμε, να δώσουμε μάχες, να κατακτήσουμε…
Δεν είναι παρά η πηγή της ύπαρξης που δημιουργεί, γεννά, ενώνεται με κάποιον, κάποια ιδέα, κάτι… Κάτι που διαφέρει και προσδίδει άλλη πινελιά. Πόσο άδεια είναι η ζωή μας όταν δεν ερωτευόμαστε, όταν δεν μας συναρπάζει η ξεχωριστή αίσθησή του…
Θα μου πείτε, μόνο μία φορά τον χρόνο τον τιμάμε;
Ας υπάρχει μία μέρα και γι’ αυτόν. Όπως έχουμε την επέτειο της γέννησής μας. Αν και κάθε μέρα έπρεπε να είναι μία νέα αρχή για μας, τα γενέθλια τα τιμάμε μία φορά τον χρόνο. Όπως και την επέτειο μίας σχέσης, μίας ξεχωριστής μέρας για τον τόπο μας, για την φυλή μας, για τόσα άλλα όμορφα και σημαντικά…
Είτε ως Αμόρ, λοιπόν…ο αγνός, ο δημιουργικός, ο ανιδιοτελής και ο άπιαστος…
Είτε ως απρόβλεπτη κεραυνοβόλα έλξη, όπως τον διδαχτήκαμε στο μύθο του Έρωτα και της Ψυχής…με τις περιπέτειες και τις δοκιμασίες…πολύμορφο, συναρπαστικό, απροσδόκητο και καταιγιστικό…
Είτε ως σκοτεινό πάθος των ενστίκτων που αφυπνίζει πτυχές ανεξερεύνητες της ψυχής με τάσεις εξουσίας και κατάκτησης, ως Μαύρη Σελήνη, Λίλιθ, Σκοτεινή Σελήνη…
Είτε ως καρμικό μάθημα, καθώς η έλξη φέρνει κοντά δύο ανθρώπους που θα μάθουν να συμπορεύονται, άλλοτε εύκολα, άλλοτε δύσκολα, αλλά θα τους διδάξει και θα τους εξελίξει…
Ο Έρωτας έγινε πίνακας ζωγραφικής, τραγούδι, μυθιστόρημα, ανακάλυψη, εξερεύνηση… Έγινε κίνητρο για μεγάλα κατορθώματα…και ένα είναι σίγουρο, μας μεταμόρφωσε, μας άλλαξε κάθε φορά ολοκληρωτικά.
Αξίζει να τον τιμήσουμε ακόμη και γι’ αυτό τον λόγο!
Ας μη ξεχνάμε, πως όποτε έχουμε ερωτική διέγερση, νιώθουμε ξανά σαν έφηβοι που ξεκινούν το ταξίδι της ενηλικίωσης με όραμα και υποσχέσεις!
Αντί επιλόγου (το ανακάλυψα στον τοίχο μίας φίλης):
” Πάντα ο έρωτας. Είτε σα νοσταλγία, είτε σαν προσδοκία, είτε σαν περιπέτεια τωρινή. Έτσι και κάποτε ερωτεύτηκες, ποτέ σου πια δε γυρνάς πίσω. Κι αν το πρόσωπο το ξεπέρασες, την ατμόσφαιρα που μαζί τότε ανάψατε δεν την ξεπερνάς. Αναζητάς να την ξαναζήσεις. Γι΄αυτό ο έρωτας δεν τελειώνει ποτέ, μονάχα μετακομίζει.
Είναι στη φύση του ανθρώπου να ερωτεύεται πρόσωπο αφού από τoν έρωτα δύο προσώπων γεννήθηκε και υπάρχει. Κι όσοι τον αρνούνται είναι οι πιο βαριά ερωτευμένοι αυτοί. Από οδύνη, παλιά αιμορραγία, και από δέος τον αρνούνται.
Γιατί Amor omnia”
Της Μάρως Βαμβουνακη
Όλες οι αναρτήσεις μας καθημερινά και στις σελίδες μας
στο facebook https://www.facebook.com/liliansimou.astrolife
στο twitter https://twitter.com/astrolifegr
Θέματα ψυχολογικής αστρολογίας στο: http://writersgang.com/ (Στήλη: Walking with the stars)